[GAL]

Atópome ante un interior conventual, característico na produción artística de María Corredoira, no que se abre unha porta que nos deixa asomarnos brevemente a un espazo privado. Chámame ao ollo un encadre que evita a frontalidade, que recorta bruscamente o marco da parede e que ten algo de fotográfico (algo de real e algo profundamente evocado). Aparece entón un pensamento: é unha dúbida sobre se cruzar ou non o limiar e invadir a súa intimidade. Avanzo e profundizo nesa atmosfera silenciosa como tratando de introducirme no oco da luz, accedendo ao trampantollo proposto pola pintora  para determe nos xogos de luces e sombras que ocupan o baleiro da imaxe.

Dende ese lugar, persigo o rastro humano. Malia que non hai persoa visible, todo o que hai aí fala de alguén. A ausencia revélase e logo rebélase. Desprázome ata determe no máis pequeno que atopo, o único elemento que de ningunha maneira puido sobrevivir á pausa da pintura: unhas floreciñas que alteran a paleta de ocres, beixes e marróns, e que rompen o tempo detido da imaxe ao evidenciar  a súa caducidade. Agora o raio de luz atravesa o pétalo e extende dende o seu interior unhas cores violáceas como buscando unha veladura fotográfica, como se a foto deixase de ser foto. Estamos noutro lugar.