Chamoume a atención un vulto que levaba baixo a súa roupa, á altura do peito. Naquel momento eu aínda non sabía que cargaba día e noite cunha pedra pequena de cantos afiados e cor gris escuro. O peso da pedra explicaba a inclinación permanente do seu corpo: o seu nariz sempre tiña certa tendencia a mirar ao chan, pero disimulábao xeitosamente destacando o seu interese desmedido en querer saber onde pisaba. En realidade, a súa postura, encollida sobre o seu propio peito, contiña todo o peso da pedra.

Quixen preguntarlle de que maneira se instala unha rocha calquera no oco do esterno e por que tanto coidado con ela. Imaxino que non fun a primeira en ter esa curiosidade pois, tan pronto comecei a preguntar, levantou a vista e cravou incisivamente os seus ollos nos meus para que calara. Nunca tanto me doeu unha mirada.

‘Que pesa máis: un quilo de ferro ou un quilo de culpa?’. Sempre a culpa, sempre. Escoitando a súa historia, comprendín que pesa máis un gramo de culpa que un quilo de ferro. Que máis da a súa orixe, se non hai quen quite a pedra de aí. Que máis da que fora unha man divina a que cavou aquel oco no seu peito, ou que fora o animal que agora adormecía dentro do seu corpo embebido de vergoña.

Eu creo que, para cando souben da pedra, xa esquecera como chegara alí e comportábase coma un órgano máis, coma o fígado. Cada vez que limpaba o corpo, limpaba tamén a pedriña. Frotaba a súa superficie con auga e logo secábaa cun pano limpo para que non collese humidade. A misericordia era a máis grande forma de tenrura daquela anomalía. O seu rito de limpeza e a carga continua do seu peso, convertera a rocha nunha carabuña coma a dos pexegos, con eses fíos débiles coma o pelo que se adherían á súa pel. Levaba tanto tempo afacéndose ao seu peso que sabía con certeza que, se a quitaba, o seu corpo caería por puro desequilibrio.