Estou tentando comprender que me ocorre nesta cidade, que é raíz e temporal a un tempo. Aquí son, pero tamén murcho. Atópome e anúlome. O seu tempo lento (ou raro, ou algo que non acabo de saber) méteseme pola cartilaxe coma a humidade da néboa. Enfádome, enfádome moito e desespero e abandónoa pero acabo volvendo porque tamén da calor no inverno e familia, toda clase de familia. E se alguén me pregunta de onde saín, digo o seu nome decontado; pero se son eu que volvo, se son eu quen a pisa, entón renxe por dentro miña a súa pedra e a súa terra ule a outra terra, a outra que non é miña (ou non para min). Ás veces falo con orgullo e outras descubro que levo por dentro unha muralla levantada ao longo de anos que non sei de que me protexe, porque un escudo nun mundo sen armas só sería un monumento, pero o meu enfróntase a esta sensación de pertenza a un lugar que non existe, ao sentirme forasteira en terreo coñecido.